Er was eens een Griekse ex-godin genaamd Nikè. Eeuwen geleden had ze haar werk als godin naast zich gelegd vanwege de grote werkdruk. Sindsdien zetelde ze op de berg Olympus naast oppergod Zeus: de heerser van de hemel en aarde. Ze zaten daar al eeuwen met zijn tweetjes en waren de berg niet meer afgekomen. Nou vond ze Zeus best een aardige vent, maar al dat geslinger met bliksemschichten en gegoochel met wolken werd ze inmiddels een beetje zat. Ze was al een paar keer fel tegen hem uitgevallen nadat hij een weerselement bijna tegen haar hoofd had geslingerd. Daarom besloot ze haar oude werk maar weer eens op te pakken. Op haar CV stond maar één beroep, maar dat was dan ook zeker niet de minste: Godin van de Overwinning. Eeuwen geleden werd ze tijdens belangrijke sportwedstrijden vereerd door getalenteerde atleten met een goddelijk lichaam. Leuk baantje, maar wel vermoeiend om fulltime te doen. Toch begon het weer te kriebelen en werd ze nieuwsgierig naar de wijde wereld. Hoe zouden de mensen hun overwinningen tegenwoordig vieren? Zouden ze haar al vergeten zijn? Ze was, zoals vrouwen eigen is, wel een beetje onzeker. Kon ze nog wel een goede godin zijn? Maar ze ademde diep in, zette haar lauwerkrans recht en schudde haar vleugels uit. Ze had maar één gedachte: Just do it!
Nikè wilde haar carrière meteen goed aanpakken en ging op zoek naar de Olympische Spelen. Daar was haar godinnencarrière immers echt van de grond gekomen en werd ze volop aanbeden. Die tijden wilde ze herbeleven. Maar toen was ze natuurlijk nog wel een jonge godin, bedacht ze plotseling met een schok. Al die eeuwen op de Olympus hadden haar er vast niet frisser op gemaakt. Ze vloog naar een beekje, bekeek zichzelf in de weerspiegeling van het water en zag dat ze er nog best mee door kon. Haar godinnengenen deden meer voor haar huid dan die botoxbehandelingen waar de stervelingen zo dol op waren. Ze was het aanbidden nog best waard. Vol goede moed ging ze op zoek.
