Meer mans met een lauwerkrans

Er was eens een Griekse ex-godin genaamd Nikè. Eeuwen geleden had ze haar werk als godin naast zich gelegd vanwege de grote werkdruk. Sindsdien zetelde ze op de berg Olympus naast oppergod Zeus: de heerser van de hemel en aarde. Ze zaten daar al eeuwen met zijn tweetjes en waren de berg niet meer afgekomen. Nou vond ze Zeus best een aardige vent, maar al dat geslinger met bliksemschichten en gegoochel met wolken werd ze inmiddels een beetje zat. Ze was al een paar keer fel tegen hem uitgevallen nadat hij een weerselement bijna tegen haar hoofd had geslingerd. Daarom besloot ze haar oude werk maar weer eens op te pakken. Op haar CV stond maar één beroep, maar dat was dan ook zeker niet de minste: Godin van de Overwinning. Eeuwen geleden werd ze tijdens belangrijke sportwedstrijden vereerd door getalenteerde atleten met een goddelijk lichaam. Leuk baantje, maar wel vermoeiend om fulltime te doen. Toch begon het weer te kriebelen en werd ze nieuwsgierig naar de wijde wereld. Hoe zouden de mensen hun overwinningen tegenwoordig vieren? Zouden ze haar al vergeten zijn? Ze was, zoals vrouwen eigen is, wel een beetje onzeker. Kon ze nog wel een goede godin zijn? Maar ze ademde diep in, zette haar lauwerkrans recht en schudde haar vleugels uit. Ze had maar één gedachte: Just do it!  

Nikè wilde haar carrière meteen goed aanpakken en ging op zoek naar de Olympische Spelen. Daar was haar godinnencarrière immers echt van de grond gekomen en werd ze volop aanbeden. Die tijden wilde ze herbeleven. Maar toen was ze natuurlijk nog wel een jonge godin, bedacht ze plotseling met een schok. Al die eeuwen op de Olympus hadden haar er vast niet frisser op gemaakt. Ze vloog naar een beekje, bekeek zichzelf in de weerspiegeling van het water en zag dat ze er nog best mee door kon. Haar godinnengenen deden meer voor haar huid dan die botoxbehandelingen waar de stervelingen zo dol op waren. Ze was het aanbidden nog best waard. Vol goede moed ging ze op zoek.

Beijing

Tot haar verbazing bleken de Spelen niet in Athene gehouden te worden, maar in een stad met de naam Beijing. Ze had nog nooit van die plaats gehoord, maar de mensen in Bejing kenden háár blijkbaar wel. Haar naam stond op borden, posters en schoenen. Alleen jammer dat ze het streepje op de e waren vergeten....

Ze landde in het atletiekstadion, rechtte haar rug, streek haar vleugels glad en ging er eens goed voor zitten. ‘Laat de sporters maar komen. Ik ben er klaar voor,’ zei ze vol verwachting.

Maar zodra de atleten op de baan verschenen, voelde ze een steek van teleurstelling. Ze waren niet meer naakt! Wat was er gebeurd met de naakte, met olijfolie ingesmeerde, glanzende lichamen uit de goede oude Olympische tijd? Nou ja, ze zou haar dag er niet door laten verpesten. 



Harting wil liever naakt sporten

 De eerste finale werd gewonnen door een discuswerper uit Duitsland. Ze stond op en verwachtte een plechtig eerbetoon. Zou hij haar op zijn knieën bedanken? Zou hij voor haar buigen? Maar nee, niks daarvan. De man, die Robert Harting heette, slaakte een kreet en scheurde zijn bloesje kapot (klik voor filmpje). Was hij nou kwaad of blij? Ze wist het niet en vond het maar raar. Misschien wilde hij ook liever naakt sporten net zoals vroeger? Ja, dat zou het zijn. Ze was het roerend met hem eens.

Gescheurde bloesjes en gorillagedrag

Daarna was het tijd voor de sprint. Een aantal mannen met zwarte kastjes zwermden nerveus om de hardlopers heen. Af en toe bewogen ze hun vinger en kwam er een flits uit het zwarte kastje. Ze grinnikte. Hun bliksemflitsen stelden niet veel voor vergeleken die van Zeus. Ze flitsten allemaal naar een hardloper uit Jamaica. De hardloper, met de naam Usain Bolt, deed voor de start alsof hij ging boogschieten zonder pijl en boog. Klik, klik, klik! De mannen drukten nog driftiger op hun kastjes. Boogschieten kon Bolt niet, maar hardlopen wel! Hij won met een flinke voorsprong. De mannen met flitskastjes krioelden als mieren om hem heen en flitsten als zielige Zeusjes. Nikè schudde haar hoofd. Nepbliksem, boogschieten zonder pijl en boog, wat een raar gedoe!

Bolt denkt dat hij kan boogschieten

Ja, Nikè merkte wel dat de tijden veranderd waren. Maar ze was best bereid om met haar tijd mee te gaan. Vol goede moed ging ze naar het verspringen kijken. Dat was altijd een van haar favoriete onderdelen geweest. Een Italiaanse man met de naam Andrew Howe sprong heel ver, krabbelde uit de zandbak en deed zo raar dat ze er bang van werd (klik voor filmpje)! Zelfs Zeus was nooit zo woest geweest. Hij brulde en trok aan zijn bloesje. Ook de moeder van de verspringer werd hysterisch. Het leek wel alsof ze een epileptische aanval kreeg. 

Howe wordt hysterisch



Misschien dat de dames wat eerbiediger zouden reageren, dacht Nikè hoopvol. Dat was meestal het geval. In haar tijd waren er niet veel sportdames, maar nu wemelde het ervan. De dames moesten hoogspringen. Ze waren erg netjes. Als er een over de lat sprong, klapte ze in haar handen en lachte wat. Dit beviel Nikè veel meer dat gorillagedrag van de mannen. Ze hadden veel meer stijl.

Maar opeens sprong er een hele lange dame uit Kroatië met de naam Blanka Vlasic over de lat. Ze slaakte een kreet en maakte hele rare bewegingen met haar heupen (klik voor filmpje). Ze trok er ook een akelig arrogant gezicht bij. Nikè was het toen helemaal zat.

 

Meer mans met een lauwerkrans

Blanka doet een arrogant dansje

Waar was de goede oude tijd dat winnaars alleen een eerbiedige buiging maakten? Of even vriendelijk naar het publiek zwaaiden? Of, nog beter, op hun knieën vielen om haar te bedanken?

Ze besloot de huldigingen nog wel even af te wachten. Misschien dat de atleten dan bedaard zouden zijn. En inderdaad, veel sporters stonden daar behoorlijk gedwee. Een aantal moest zelfs huilen tijdens het volkslied. Er waren zelfs mánnen die moesten huilen! Nikè lachte meewarig. Dat zal ook wel bij de moderne tijd horen, dacht ze.

‘Waar is de krans van olijftakken?’ vroeg Nikè aan een man die naast haar zat. Hij grinnikte alsof ze iets heel grappigs had gezegd. ‘Nou mevrouwtje, daar nemen sporters geen genoegen mee. Dollars willen ze hebben. Of euro’s. Nikè had geen idee wat dat was. In Griekenland had ze nog nooit zulke dingen gezien. Maar ze wist zeker dat het nooit zo mooi kon zijn als een lauwerkrans.

Zeus toch eerste keus?

Ze vloog terug naar haar vertrouwde berg Olympus om eens goed na te denken. Ze wist niet of ze nog wel zo graag een godin wilde zijn. Misschien kon ze beter genieten van haar herinneringen aan vroeger toen alles nog mooi was.

Zeus zat al op haar te wachten op de berg.

‘Waar was je? Ik was zo ongerust.’

Nikè haalde haar schouders op. ‘Gewoon even de wijde wereld in.’

‘O,’ zei Zeus peinzend. Toen slingerde hij wild met een bliksemschicht. De bliksemschicht scheerde langs haar vleugels en belandde midden in een knoestige boom. Precies waar Zeus hem hebben wilde.

‘Yes,’ zei hij. ‘Eindelijk raak.’ Hij stak triomfantelijk zijn vuist omhoog.

Niks gescheurde bloesje, gorillakreten en arrogante dansjes. Gewoon een beschaafd vuistje in de lucht.

Nikè keek hem liefdevol aan. Verbaasd keek Zeus haar aan.

‘Geen gemopper over mijn geslinger deze keer?’ Nikè glimlachte teder en schudde haar hoofd.

‘Nee, na alles wat ik in de wijde wereld gezien heb, val jij nog best mee.’

Zeus grijnsde trots. ‘Zo ben ik nou eenmaal. Geen praatjes, just do i!’

Francien Vierkant

(uit: de Afzet, mei 2012)